کتاب ماه کنعان (اثر داوود صفرزاده)

پانصد سوار مأمور دستگیری ادریس بودند. فرمانده ی آن ها نزدیک جمعیت رسید؛ به آرامی اسب راند. در پی او سربازانش را آهسته شکافتند. مقابل ادریس رسیدند. فرمانده ی آنها گفت:
ای ادریس! ما فرستاده ی حاکم هستیم. باید تو را نزد او ببریم
ادریس گفت: به بدن بی جان دوستانتان نگاه کنید. وقت آن نرسیده که عبرت گیرید؟

فرمانده که تا آن لحظه متوجه جنازه ی هم قطارانش نشده بود با سخن ادریس نگاهی به آنان انداخت. عرق سردی بر پیشانیش نشست. آب در گلویش خشکید. چطور ممکن است؟