کتاب بر خوان غم اثر علیرضا قاسمی

گریه و سوگواری برای حجج الاهی، در فرهنگ خاندان عصمت علیهم السلام چه جایگاهی دارد؟آیا از میان اهل بیت علیهم السلام، استمراری عزاداری مختص به سیدالشهداء است؟آیا در سیره ادمه اطهار علیهم السلام جز در سوگ شاه شهیدان گریه های مداوم و بیتابی و نوحه گری مشاهده نشده است؟آیا تفاوت مصیبت سیدالشهداء و سایر معصومان علیهم السلام، به معنای عدم ضرورت عزاداری پر شور برای آن بزرگواران می باشد؟آیا سوگواری برای اهل بیت علیهم السلام هنجاری نوپدید است و یا در قرن های متقدم سابقه دارد؟ررسالت نوشتاری که پیش روی شماست پاسخ به این پرسش ها بوده و تفاوت عمده آن با سایر آثار مکتوب در زمینه عزاداری ، همین است.چه این که در این آثار ، محوریت با عزای سیدالشهداء (ع) بوده، و ضرورتی  ایجاب نمی کرده تا پرونده ای ویژه برای عزای دیگر معصومان (علیهم السلام)  باز کنند. اما این ضرورت امروزه به دلایلی احساس می شود!