کتاب آب گوارا اثر دکتر محمدبنی هاشمی

بیابان تا چشم کار میکند پوشیده و از شوره‌زار است. چهرۀ کویر، تکیده و بیابان بی‌آب و علف، جگر را در سینه ذوب می‌کند. گام‌ها سنگینند و مرگ در کمین. آفتاب داغ، رمقی برای رهرویی نگذاشته است. رمل‌های گرم، امید زیستن را به باد می‌دهند. چشم‌ها دو دو می‌زنند و چشمه‌ها به آرزویی دوردست بدل می‌شوند. سراب خدعه می‌کند و تشنه‌کامان را می‌فریبد. دستانِ طلب در حیرت غیبت، خشکیده‌اند، نگاه‌های انتظار به راه مانده‌اند و جز دعا سرمایه‌ای در توشه بار نمانده است. از چاه‌ها امید جوشش مبر، از خار بوته‌ها رویش و طراوت مخواه، جای آن، کنعانِ قحطی‌زده را درنورد که «آب گوارا» در مصر ظهور، بر مسندِ زلالِ تبلور نشسته است.

«مَتی نَنتَفِعُ مِن عَذبِ مائِکَ فَقَد طالَ الصَّدی؟»